Mehmed'in Öyküsü Şiiri - Erdal Ercin

Bir gün
Dağda
Şafak vakti
Kader ağlarını ördü
Kör talih çelmeyi taktı
Ters gitti işi Mehmedi'in

Sendeledi
Gök gürledi
Dağlar yerinden oynadı
Kapandı göz kapakları
Yıkıldı kaşı Mehmed'in

Taş gibi düştü içime
Bir zehir
Ruhumu yakan
Göğsümde kan
Göğsümde bir volkan gibi
Kanayan başı Mehmed'in

Rüzgâr gibi geldi geçti
Ciğerimi deldi geçti
Doyumsuz güzeldi geçti
Yirmibir yaşı
Mehmed'in

Sevdamız gibi yürekli
Yurdumuz gibi aydınlık
Kalbimin yerinde vuran
Beynimde zonklayıp duran
Tarihin kara bağrında
Sonsuzluk gibi oturan
Şu mezar taşı
Mehmed'in