Mehmed’in Dilsiz Mektubu Şiiri - Yalçın ...

Bir kez olsun gitme demedi
Kal demedi
Ben onu görmeden sevdim
Sesini duymadan
Elini tutmadan akşam üzerleri
Dağdan dönen bir yabancı gibi
Tarlalarda çalışan terli bir ırgat
Ve bir hamal, sırtında semeri
Onu ben öyle sevdimdi
Bir kez olsun gitme demedi
Çocukluğumu anımsar
Beklemeye mahkum kalbim
Boyacı çırağı olduğum sokak ,
Üstüme yıkılır bu kent.
Üstüme yağar iken hasreti
Bir kez olsun gitme demedi
Ben adını bilmeden sevdim
Güneşe uzanan eller gibi
Ve Allah’a yalvaran diller gibi
Ve süt bekleyen yavrular gibi
O’nu bekledim
O’nu bana sevdiren kudret sahibi
Biliyorum uzatmaz bu çileyi
Sebepsiz sevdirmez denilen Rabbin,
Kapanır elbet benle al veri.
Günahım ne ise büyükmüş belli
Öyle bir hesap ki
Bir kez olsun
Gitme demedi.
Kal demedi.