Mehmed'im Dâîmâ Yürü, İler

Bu barış pınarı öyle pınar ki
Saâdet fışkırır oluklarından
Bu öyle bir kökü sağlam çınar ki:
Peygamber feyz alır balıklarından

Mehmedim dâimâ yürü ileri
Tek değil mi idi ki Peygamberi;
Ehli küfür sarmış iken her yeri
İntikâmı aldı, meliklerinden

Rahmeti akıtır mazlum ahına
Cenneti bendetmiş intibahına
Kâlbi mesken etmiş şâhlar Şâhına
Öcün alır sapı siliklerinden

Sevre intikâli büyük bir sırdı
Altında minderi yırtık hasırdı
Mahbubûnu görmek için ısırdı
Üç asır yıl açtığı deliklerinden

İnsanlığın can düşmanı cihânda
Akılları karıştıran şeytanda
Arkadaşı Ebû Bekir bir anda
Görünce ürperdi keliklerinden

Filistinde, Irak’ta Suriyede
Buydu; başkomutan Çanakkalede?
Bakıp, ibret almadılar genede
Bulutun aldığı bölüklerinden

Bir ok attı sırt üstüne düşürdü
Yedi düvel gördü, korktu şaşırdı
Haramzade göbeğini şişirdi
Emip semirdiği alîklarından

Kapılırsa nefsî heveslerine
Giriverir küğfrün kafeslerine
Ümmeti Muhammed nefeslerine
Üflenilen çirkef salıklarından

Arz-ı Mev’ududur avundukları
Budur; Suriye de savundukları
Teknoloji, fende övündükleri
Ümmeti muhammed çalıklarından

Şerheden Mehmedim; zûlümü bir, bir
Bunlar ebû cehil, nemrut gibidir
Yüz yıldır tahtına kurulan, kâfir
Somurdu kanını iliklerinden

Yeter dediğinde İSLÂMİ: zâhir
Hilâfet kaftanı, evvel ve âhir
Bende; olduğunu va’zeder dehir
Alacağım, hakkın sülüklerinden