Mehfam Şiiri - Fatma Yiğit Berber

ruh sesin çağırır
esmer tenli çocukları
güneş ürpertirken ıslak sokakları
kaldırım taşında oturan kadınlar dualaşır telleri kırılmış lirik maskelerin elleriyle
ürperir benzindeki kaynar sütunlar
mühürler ağzını tarihin y'eleği
dil ucuna yerleşemeyen suskular elenir
yılışık sonelerin gümüş gerdanında

yılgınsın Mehfam
gölgene düşen kaktüs sadakati
arp çalıyor sadakatsizliğinin kollarında
sessiz ölüler dökülüyor gözlerinin şarabında
neşterle kesiliyor aynadaki yüzün
bir anne rüyasına saklıyor yaralarını
yağmurlarla sulanıyor göğsüne yerleşen topraklar
hiçbir çiçek yetişmiyor bataklığında

Kalbin artık yuva olmuyor sütten kesilen çocuklara