Meğri IV Şiiri - Özlem Saba

Açma goncalarını her baharda Meğri’m,
Kırılırsın!
Bir yağmur gibi ipil ipil düştüğümde tenine,
Sarsın da kordan kızıl güllerin her yanımı,
Bir daha bırakmasın…

Begonvil kokulu bahçelerinde tüneyen kuş
ben olayım.
Yapraklarında gezinen, tırtıl da.

Sen benim nihayetimsin Meğri’m.
Hasretimin bittiği yer!
Aklımın durduğu,
Fikrimin ince ince elendiği toprak…

Dağlarında kaybolup
Kıyılarında kendimi bulduğum derya…

Yıldızların firar gecelerinden birinde,
Dolansam bir ay gibi tepelerinde.

Rüzgârından, güneşine,
Girip de bin bir şekle,
Ağsam bir tül gibi koynuna...

Sen benim el değmemiş coğrafyam,
Keşif bekleyen sırlı ülkem,
Yurdum!
İklimim!

Yükseklerde yaylağım,
Enginlerde kışlağım.
Sakın kendini hoyratlardan,
Gezmesin yâd eller o bakir koylarında.
Bekle beni Meğri!
Yurdunu kaybetmiş biri,
Geliyor, sende tutunmaya...