Megolamanmıyım? Ben Şiiri - Erol Kurt 2

Ben, ben olduğum için seviyorum kendimi.
Haylazlığımı, vurdum duymazlığımı.
Bekleyen işlere rağmen,
İkibuçukluk simit gibi yayılışımı, gün boyu.
Yumurtayı rafadan değil ama
Sahanda olanını seviyorum.
Yani beyazla sarının sarışmasını seviyorum.
Karışık olmayı, dağınık olmayı.
İçmeden bulanık bir kafayla,
herkes gibi bakmayışımı seviyorum dünyaya.
Eti her şeyiyle değil ama
Köfte kıvamında tadını seviyorum
Dost sofralarında.
Ben, ben olduğum için değil ama
Her kalbe girebilen.
Sözleri bulabildiğim için seviyorum kendimi.
Acıyı da seviyorum,
ekşiyi de seviyorum elbette.
Yüz de değil ama
İç pilavın şeker fasulyesiyle buluşmasında, mesela.
Dedim ya vesselam.
Acıyı,
Söz de değil, dilde değil ama
Pilav üstü az kuruda.
Megaloman mısın sen, oğlum diyorum, kendime!
Yo hayır diyor, bunca yıl taşıdığım yüreğim.
Ben, beni seviyorum.
Bana rağmen,
Beni sevenlerin, onlara ait kalplerine girebildiğim için.
Onlara ait bir çift gülen gözlerinde
Yer bulabildiğim için.