Meğerse Senmişsin İstanbul İstanbul Dediğim

Gidiyorsun
Yüreğime yine hançer sokarak
Bir masum çocuk gibi
Özlemle yüzüme bakarak
Kalbime yükleyip o sızıları
Yine elveda diyorsun
Yine bomboş kalacak İstanbul şimdi
Gidiyorsun
Demek ki yarın İstanbul'da yoksun
Çaresizlik kaderin deyip sanki
Kâbusları sırtıma yüklüyorsun
Kalbimin sesini dinlemiyorsun
Ayrılık mı desem hasret mi bu bilmiyorum
Sen varken özlüyordum
Sen gidince hasretinle ölüyorum
Sınırsız nöbetlere koyma beni gecelerde
İstanbul'u sensiz yaşamayı sevmiyorum
Neden yine ayrılık yine elveda diyorsun
Sen hep beni yalnızlığa bırakıp
Gözlerime hasret bedenime çile yüklüyorsun
Sensiz İstanbul ne demek bilmiyorsun
İstanbul ellerin İstanbul gözlerin
İstanbul'da soluduğum nefes senin
İstanul'daki sahiller İstanbuldaki deniz
İstanbul o hoş sedan ölesi güzelliğin
Seni bu kadar sevmemin gizemi olsa gerek
Demek ki İstanbul senmişsin sensiz sevemediğim
Şimdi Galata kulesinde yerin boş o masadayım
Tarih kuş bakışı altında dört bir yanımda
Şu an sensizliği yudumlamaktayım
Bomboş gözlerin kumandasında
Sen diye İstanbul'u kucaklamaktayım
Ne Galata zevk veriyor ne gözlerim gülüyor
Bir hüzün resitali bağrımı yakıyor
Şarkıların bile tadı yok sensiz söylenmiyor
Şimdi İstanbul notalarda gözlerimde ağlıyor
Bir anlamı yok sensizlikte sevmenin sevilmenin
Sen yokken altın yaldızla bezeseler
Bir değeri yok İstanbul'daki güzelliklerin