Meğerse Rüyaymış (Düz Yazı)

Bir gün çarşıya indim,düğüne gideceğim,
Arkadaşımın düğünü vardı.
Bir otobüs durağına geldim, oturayım nefes alayım dedim.
Baktım yaşlı bir nine, elinde bir çocuk:
Uşağum habunu az bekle ordan bişeler alup geleyim.
Olur nine dedim Bıraktı çocuğu bana.
Beş dakika onbeş dakika bekledim gelmez.
Düğünede geç kalıyorum. Çucukta başladı ağlamaya..
Gittim çikolata aldım para verdim masraf ettim..
Gene bekle gene gelmez..
Ne yapayım ne edeyim..
Alıp çocuğu karakola götüreyim başımı kurtarayım dedim.
Gittim..
Komiser bana demez mi:
Bu senin çocuğundur.
Yalanla bizi kandırmaya mı çalışıyorsun.
Dedim, benim bir sürü var komiserim,bu benim değildir.
Onu bana yaşlı kadın bıraktı.
Yalan numara yapıyorsun, bul o ninegayı getir buraya.
Şimdi karakollara çocuk bırakıyorlarya komiser inanmıyor bana.
Ben nasıl bulabilirim tanımam bilmem.onu.
Neyse..
Verdi birkaç memur..
Gidin arayın ninegayı bulun getirin..
Ararken fazla bir zaman geçmemişti ki,
Gördüm onu, aha bu odur dedim.
Yakaladılar...
Nine demez mi:
Ben bunuda tanımam onuda,
’ Laileillâllah ‘…. Lân çocuğuda tanımam diyor, onuda tanımam diyor.
Bu sefer komiser demez mi!
Yahu Kardaşım, bırakalım bu çocuğu kime koşarsa, bu çocuk onundur.
Bizde çikolata aldıkya çocuğa..
Çocuk baba diyerek koşmaz mı bana..
Bu terslikler geldiği sırada:
Başımı karyolanın demirine vurduğumla uyanmam bir oldu,
Meğerse rüyaymış..

Tokat / 1975