Meğerse Canıma Susamışım

Akşam üstüne doğru uyanabiliyorum
Yokluğunun kabusuyla sıçrayarak
Duvarlarım sana boyanıyor
Gün batımında salkım saçak
Boğazımdan kopuyor yaprakları
Demi acımış bu sevdanın
Damağımdaki tetirsi tadına içerliyorum...
Soframdaki aşkın kırıntılarını
Birer birer topluyorum parmak ucuyla,
Sana dair ne varsa ziyan olmasın istiyorum
İçime doğru akan gözyaşlarımda
Belki diyorum yol olur
Belki de bir yolunu bulur göl olur,
Deniz olur, umman olur, sana gelir
Kim bilir, işte umut ediyorum
Belki de sessiz ölmemek için
Senli öldüğümü haykırıyorum duy diye
Soruyor muşsun nasıldır diye
Merak etme sen, ben çok iyiyim
Akşam kahvaltı yapıyorum
Yıldızları dudaklarıma iliştirerek
Bir ah daha çektikçe hüzünden
Sen sızıyor ağzımın kenarından
Gamzemden taşmış deniz köpüğü
Şaşırmış elim ayağım hayli telaşlı
Bir şeyim yok merak etme sen
Sadece aklımı kaybediyorum.
Ne çıkar, çoraplarımı tek tek giyindiysem
Hatta ayakkabılarım bile tersmiş
Yarım insan olmamdan daha mı kötü?
Saçlarımda darmadağınık vaziyetteymiş
Fırtınalar yolmuş olamaz mı?
Çiçekler hep siyah açar, diyormuşum
Nereden bileceksiniz ki kör olduğumu.
Kardelenlerden giyiniyormuş ruhum
Nereden bileceksiniz ki kor olduğumu.
Yazı kış zannedip kazak giyinmişim
Güneşten kar yağıyor olamaz mı?
Denizin içinde yaşar insanlar
Biz karaya vurduk, ölüyoruz diyorum,
Yahu bu kara sevdaya uğramış diyorlar.
Sen, sakın ha duyda inanma olur mu?
Ben, aklımdaki seni arıyorum...