Meğerse Şiiri - Bayram Mecit

Siyah gözlerinde masmavi düşler,
Aramak hataymış boşmuş meğerse.
Yalan baharında sahte gülüşler,
Sende tüm mevsimler kışmış meğerse.

Sanki son nefeste gün bekler gibi,
Bugüne erişip dün bekler gibi,
Gönlüm emekleyen bebekler gibi,
Bir hayal içinde koşmuş meğerse

Yalanmış, riyaymış tatlı sözlerin,
Melale dönüştü bütün izlerin,
O zindan karası siyah gözlerin,
Bahtımın rengine eşmiş meğerse

Bir sendin her daim sevip kandığım,
Sahte ülfetinden zor uyandığım.
O her dokunuşta deva sandığım,
Ellerin bağrımı deşmiş meğerse.

Nedametmiş başı; ahın, eyvahın,
Sanki sanığıyım her bir günahın.
Bir taştan duvarmış gönül dergâhın,
Kucağın da buzdan döşmüş meğerse.

Mest olup cemale meyilli kaldım
Mestane bendimi meçhule saldım
Kışın ortasında bahara daldım,
Gördüğüm çiçekler düşmüş meğerse.

O sıcak, bu soğuk, şu serin derken,
O yüksek, bu alçak, şu derin derken,
Kör olası gönlüm gözlerin derken,
En dipsiz kuyuya düşmüş meğerse.

Ben miydim aşkına koşmalar dizen,
Bir pervane gibi peşinde gezen.
Bi'çare gönlümdü aklımı ezen,
Nasıl da haddini aşmış meğerse.

Duydum ki niceymiş çile sahibi
Görmedim vicdansız inan sen gibi
Demek ki onlar da tıpkı ben gibi,
Çeşm'ine aldanıp şaşmış meğerse.

Sana bend olanlar öldü bellenmiş
Kimi Kerem olmuş kimi dellenmiş
Aşkın kaşık kaşık ağu belenmiş,
Mihmana sunduğun aşmış meğerse.

Allah'ım sev diye bin gerek vermiş,
Benimki bir damla yaşmış meğerse.
Her kula bir beden, bir yürek vermiş,
Sana bahşedilen taşmış meğerse.