Meğer nede çocuk muşum...

Çok geç anladım.
Susmanın kıymetini, konuşmanın değersizliğini.
Şöyle bakıyorumda, ne kadarda çok konuşmuşum.
Ellerimle, gözlerimle, dilimle, beynimle
En önemlisi de kendimle.
Meğer nede çocuk muşum.
Şimdi gülüp geçiyorum, susmayıp konuştuklarıma
Sustukça dinliyorum, dinledikçe anlıyorum.
Ve suskunluğun huzurunda kendimi buluyorum...
En önemlisi de kendimle artık hiç konuşmuyorum...
Neden konuşmaz, konuşamaz insan bilirmisin?
Çünkü korkar, kaybetmekten korkar.
Sevdiklerini kaybetmekten korkar susar.
Kendini kaybetmekten korkar yine susar..
Çünkü hayatının bir yerlerinde hep susturulmuştur.
Düşünsenize daha bebekken başlar susturulmalar,
Bebek oluruz, bebek oluruz meme verir sus derler.
Çocuk oluruz, büyüklerin yanında konuşma sus derler.
Genç oluruz, karşılık verme sus derler.
Büyür birine eş oluruz, kadınsın sen bilmezsin sus derler.
Anne oluruz anne bu sefer susturma sırası sana geçti der gibi sustur şu çocuğu derler.
Bu döngü böyle devam ederken içlerinden biri yada birileri bozar o döngüyü.
Bu seferde dik başlı başına buyruk derler.

Derler, derlerrrr

Buketcansın...