...Meğer Ne de Güçlüymüş İnsan...

Meğer ne kadar güçlüymüş insan…
Katlanamam,dayanamam derken,
Ummadığı şeyler başına gelirken,
Nasıl da dayanabiliyormuş yaşadıklarına…
Bir razı oluş belki de,
Böyle olması gerekmiş,demek bile zor geliyorken…
Dağlar kadar güçlü olabiliyormuş inanınca…
Sabretmek zor…
Ama sabrediliyormuş meğer…
Ölüm gelmedikçe o en güzelden,
Yaşanıyormuş yine hayat,
Gözlerde yaş olsa da…
Acısa da yürek,
Sorgulansa da,
Ölümden başka her şeye dayanılıyormuş,
Zor olsa da…
Susulabiliyormuş içimizden haykırmak gelse de…
Susup da dönülüp gidilebiliyormuş öyle büyük severken,
Onsuz asla,derken bile…
Güçleniyormuş insan…
Sustukça anlatıyormuş Allaha…
Gözyaşları eşlik ediyormuş anlatılanlara…
Ve Allah sabret, diyormuş kuluna…
Bu dünyanın adaleti yoksa da,
Benim var unutma…
Bu dünyanın adaleti yoksa da,
Ahiretim var unutma…