Meğer ne çok sevmişim Şiiri - Tanju Çubukçu

meğer ne çok sevmişim ben bu şehri...
...
öyle avare avare ellerim cebimde,
sokaklarında tozup gezmeyi.
özellikle akşam vakti,
henüz güneş batmadan,
hani o insanlar, çarşı pazara,
manava, bakkala uğrarlar,
telaşlı halleri olur ya evlerine varmak için,
işte o saatler.
gölgelerin uzayıp, usulca kaybolduğu, güneşin, güne küstüğü vakitler...
yine de çok eksik bir şeyler var
adını koyamadığım.
ya ben yabancıyım herkese,
ya da tanımıyor beni kimse,
bir el gibi dolaşıyorum şehrimde
ya da aradıklarımı bulamıyorum bu şehrin caddelerinde...
hadi kalk gel acil,
bitsin bu kentin öksüzlüğü desem biliyorum gelemezsin.
ama bak, söz ver!
ilk fırsatta buluşup mutlaka,
oturup konuşalım oradan buradan...
İnsan yaşlanınca çenesi düşüyor.
yaşadığım, yaşamadığım ne varsa,
her şeyi yazıyorum,
sen beni biliyorsun az çok şiirlerimden,
o yüzden ben susarım sen konuşursun.
bahsedersin yani uzun uzun kendinden...