Meger Ne Çok Severmişim Seni İstanbul

dün gece bir korkuyla uyandım yatagımdan,
yılların özlemleri bir,bir geçti önümden.
hasretn alev,alev,damla,damla yaş oldu,
meger ne kadar çok özlemişim istanbul.
sensiz geçen günlerin küllenen alevleri,
yoklugun hasretiyle kavurdu bedenimi.
gözlerimde damlalar, düşerken denizine,
meger ne kadarçok severmişim istanbul.
yüregime yer eden o muhteşem duruşun,
asırlar öncesinin tutkusunu yaşattı.
bakarken adalardan, muhteşem o tacına,
meger ne çok özlemiş, severmişim istanbul.
çamlıcada kokunu veremez hiç bir güzel,
huzur verir sokaklar,gezerken kadıköyü.
dogancılara ien, bedednini dindirir,
üsküdar sahilinde martıların çıglıgı.
kızgın sevgili gibi,hiddetlenir denizin,
bazen küçük kız gibi, sessiz, sakin duragan.
meger ne kadar da çok özlemişim istanbul.
hiç bir yerde bulunmaz, yoktur eşin benzerin,
dalgalarda içilen çayın tadı bir başka.
isjkelende martılar çıglık çıglıga uçar,
balık ziyafetine kedilerde karışır.
mis kokan simitlere,türlü sesler karışır,
bedeninden boynuna çıkarken yorulurum.
dinlenirim o güzel tepelerin birinde,
gözlerine bakarken bin aşıklar aglaşır,
göbegine giderken, gelecekten geçmişe,
süt kokan memelerin rayihası bayıltır.
ışıl,ışıl yanarken geceler gözlerinde,
bin sevdaya yön verir,dogurdugun yıldızlar,
nazlı yar gibi sararken kolarında,
dinlendirir ruhumu rumelideki kavak.
sarıyerde balıklar, dans eder yakamozla,
bogazda türkü söyler,sana hayran yunuslar,
semasında dikilir, aşkların bayrakları.
sana gelen bahtiyar, ayrılanda hüzün var.
meger ne çok özlemiş severmişim istanbul.
sevdigim gözlerini gözlerinden almıştı,
boynunun güzelligi, bogazına benzerdi.
eşsiz kokularınla yıkanmıştı bedeni,
ateşinin özünü ona veren sen idin,
meger ne çok aramış,özlemişim istanbul.