Meğer Ne Çok Özlemişim Şiiri - Derin Akkurt

Gittiğinde kaybolmadıysam,
feri sönmediyse gözlerimin,
kalbim durmadıysa kahreden yalnızlığında
ve iliklerime kadar üşümediysem,
karabasan gibi çökmediyse yokluğun gecelerime,
yollarına bakmadıysam her gün,
avazım çıkana kadar bağırmadıysam,
yerden yere çalıp, kırıp dökmediysem
seni hatırlatan ne varsa,
bil ki kendimle konuştuğumdandır...
Ne garip değil mi?
Bazen insanın kendi sesi bile
alıp götürüyor yalnızlığını...

Gidişinden sonra en iyi yapabildiğim şey
kendimle konuşmak oldu.
Yanlış anlama,
Delirmedim henüz, ama yakındır...
Yine de delirmek konusunda şimdiden
benimle gurur duyabilirsin.
Kendi kendimi tekrarladım.
Bozuk bir plak gibi aynı yerde takılı kaldım.
Döndüm dolaştım aynı çukurlara düştüm.
Evet! Hırçındım... Huysuzdum...
Ve bir çıta daha yükselttim.
Senden sonra dediğim gibi aklım da beni terk etti.
Soruları kendim sordum, kendim cevapladım.
Sen bilmedin, sana küstüm.
Kocaman küstüm hem de...

Seni hatırlatan ne varsa lanet ettim.
Sevdiğin yemekleri yemedim.
Bayıldığın tatlılardan almadım bir daha.
Birlikte dolaştığımız yerlere uğramadım.
Yalnız bıraktım senin beni bıraktığın gibi...
Bana aldığın orkide senden sonra
inat edercesine bir daha çiçek açmadı.
Ne çayın tadı kaldı ne de sabah kahvaltıların neşesi...
Aynalarım puslandı, camlarım kirlendi.
Güneş ısıtmadı bir daha soğuk odamı.
Sevdiğin ne varsa onlar da benden yüz çevirdi.
Seninle her şeyi paylaşmadım bir daha.
Senin yerini başka sesler aldı.
Uğultular çoğaldı, gürültüler yükseldi.
Sahte dostluklar edindim.
Maskelerim çoğaldı sayende.

Başkaları çaldı giderken hızla kapattığın kapımı.
Senin bıraktığın o kocaman boşluğu
yabancı insanlar doldurmaya çalıştı.
Günler haftaları,
Haftalar ayları,
Aylar yılları kovaladı.
Ve bir süre sonra fark ettim ki
Seninle iç konuşmalarım kesilmiş.
Ve fark ettim ki
Senden uzak kalmam,
senden böylesine nefret etmem,
seni özlememe engel değilmiş!
Meğer ben seni ne çok özlemişim...
Seninle konuşmayı,
sana dokunmayı,
Nefesinde ısınmayı,
Meğer ne çok özlemişim...