Meğer İstanbul Senmişsin

Pürtelaş meramıyla, kelimeler tutuşsun
Eyüp Sultan’da kuşlar, -hû hû- diye uçuşsun
Ufkunda helecanlar, rüzgâr ile buluşsun

O müreffeh hayatın bütünüyle seferde
Mâzinden alıntınla, sereserpe her yerde

Bir fısıltı dolaşır karında, yağmurunda
Peygamber müjdesiyle, Fatih var damarında
Özlem vuslat hayâli, kursada sularında

Sana bağrında yatan, Necip Fâzıl'ın yeter
Surlarında beyaza meftûn kızılın yeter

Beyoğlu Ağa Camii, değişmez adresinde
Abdülhakîm Arvâsî, duyulur her sesinde
Anadolu can bulur, mukaddes nefesinde

Tasalanma olsa da, derinden yaraların
Hâlâ dün gibi tâze, mümtâz hâtıraların

Çağlara ışık tutan, sönmeyen meşâlenle
Sırr-ı aşkın peşinde, nazarlık mes'elenle
Hep dâima verdiğin, ebed mücadelenle

Hududu nihayetsiz hep bir umut gibisin
“Medeniyet tahtının, belli ki sahibisin.”

İstanbul iman şehri, bilir diyecekleri
Ayasofya söyler bir gün bütün gerçekleri
Yıldız Parkı'nda eşsiz, sarmaşık çiçekleri

Çamlıca’da sevdalar, kalpten mahzun ve kırık
Sessiz hatırlayışta, aynalarda hıçkırık

Sürgündedir kumrular, aşk canlanır adında
Şehirler pare pare, avunmakta şâdında
Kâinat çalkalanır, varlığının yâdında

Seninle her güzergâh, telaşlı bir yarıştır
Ey İstanbul! Yolların cennete kaç karıştır

Sultanahmet lebaleb bahseder hayâlinden
Süleymaniye tutar, bırakır mı elinden
Râyihalar boşalır, dûa salkar dilinden

Hep aynı âşinalık, akşamüstleri, tânda
Çayın başka tatlıdır vakitsiz Emirgan'da

Silkelenir kopuşlar, muhabbetin sezilir
Mahmurca bir edayla, Boğaz'ında gezilir
Sen olmasan İstanbul, bu diyardan bezilir

Yıldız kayar şavkınla, müebbed alır düşler
Eşkâlinde tanımsız bir şehrayin gülüşler

Mart/2015