Meğer İki Kişilikmiş Şiiri - Tanju Çubukçu

meğer iki kişilikmiş yaşadığım bu şehir,
sen gidince yalnız kalışımdan anladım
ve iki yüzlüymüş kaldırımlar,
sokaklar, evlerin önündeki ağaçlar;
bana sırtlarını dönünce bunu da anladım...
yine taktım koluma,
bu hayalet şehrin viranelerinde;
hayalinle geziyorum...
biliyorsun sigarayı da bırakmıştım,
yeniden başladım...
yokluğunda senin yerine
koyuyorum dudaklarıma artık,
ciğerlerime dolduruyorum dumanını tıka basa.
zaten sensiz aldığım her nefes de
haram bana...
ha; bir de içmeye de başladım yeniden...
bardağın yarısını rakı,
yarısını da senle dolduruyorum...
belki yarım gönül üzüleceksin şimdi bunlara,
ama olsun, boşver...
seni sarmayacaksa bu bedenim;
sağlıklı olmuş olmamış ne çıkar.
gözlerim de iyi değil eskisi kadar;
gözlüklerimi de kullanmıyorum,
kime baksam sana benziyor.
sen diye seyrediyorum herkesi...
böylesi daha güzel, seviyorum...
işte; imkansızım, hasretim,
sana yazılmış bu sözler,
imkansızı düşlerken dudaktan dökülenler...
öyle böyle değil; yorgunum,
aslında iyiden iyiye tükendim ben.
halimi arz ettim, bil istedim...