Meğer... Şiiri - Gülhan Fistaçyo

seni gördüğüm gün,
uzun zamandır hissetmediğim kıpırtılar oluştu içimde.
seni 5 sn bile olsa görmek için,
amansız bir mücadele içindeydi yüreğim.
seni görme umuduyla açıyordum gözlerimi
her yeni başlayan güne.
herşey herkes güzeldi artık çevremde.
bu kez sabır;
arkadaş oldu gecelerin her bitişinde.
umutlarım baştan aşağı değişti;
seni daha tanımasam bile.
herşey seninle şekillendi,
biten şeyler tekrar başladı yüreğimde.
her yol sana gidiyordu sanki,
her sözde sen vardın
ve her göz süzüşümde...
kalbimin kapıları sürgülenmiş olsa da,
yüreğim yaralı bir ceylan gibi sekse de sevgiye;
bir anda fark ediverdim seni içimde.
beni tanımasan bile,
selam verecekmişsin gibi umutlanıyor gözlerim.
bir rüzgar gibi gelip geçsen de,
her seferinde aynı heyecan,
aynı umutla bekliyor yüreğim.
telefon numaramı bilmediğini bilsem de,
sanki her telefon çaldığında,
her mesaj geldiğinde,
senmişsin gibi
elime almaktan alıkoyamıyorum kendimi.
sanki hasret çekercesine.
her düşüncemde sen varsın;
beynimde, bedenimde, yüreğimde...
belki sen beni tanımıyorsun ama
ben çoktan benimsedim seni içimde.
yüreğim başladı bile;
2 kişilik 'sensiz' olan sevgiye...
kaç gece sebepsiz gözyaşları döktüm
kaç geceler yanıp yanıp söndü umutlarım.
daha bir merhabamız olmasa da,
sana karşı olan duygularımda,
hiç olmadı değişme.
hissediyorum artık;
seni, yüreğimi
ve daha önce farkında olmadığım bir çok şeyi.
aşk; onu hissettiğin zaman başlıyormuş meğer...!