Meğer Şiiri - Taş İskele

Meğer,

Unuturmuş aynalar yüzünü,
Yüzün de aynaları unuturmuş..

Zamanla
Düşermiş ajandadan bir kaç yaprak,
Baka kalırmışsın,
Tüm yaşanmışlığın iç yüzüne.
*
Gün gelir,
Görmeye çalışırsın yüreğini bir başkasının nazarında.
Ters çevirirsin tüm plakları,
Kirden plakasını yüreğinin,
geçmişin cızırtısı ile yur, yıkarsın.

Bir an,
Barışmak geçer içinden aynalarla,
Oysa,
Tüyleri uzamıştır ömrünün,
Aynada,
Aynı anda,
Silersin geçmişin izini türlü türlü bağlaçlarla...
Ve,
Güne dönersin...

O an,
Önce,
ajandadaki insan suretlerine
Sonra,
uzun uzadıya bakarsın aynaya...

Ve dersin
ki,
"Ama"
...

Sıvarsın mazinin yanılgısını.

Her bir cümlesini
"Ama"
İle bağlar,
Özgür kılarsın
Ayağına pranga olan kendini...

...
Bitmez gecelerde,
Kendinle dertleştiğin
Her bir cümlede,
Katar katar sıralanan bağlaçlar
Ve,
veya,
ya da,
yahut,
...

Anlamadıklarına anlam verdikçe,
Anlam verdiklerin anlamını yitirdikçe,
İçine kaçar tüm bağlaçlar,

Susar...
Ama,
Ve,
veya,
ya da,
yahut,
...

Konuşur,
Konuşur,
İçinde susmaz olur bir bağlaç,
Susmaz,
Yüzüne vurur tüm gerçeği,
Aynalar ters yüz ettikçe kendini.

Parçalanır,
Çile çekmek için düştüğün karanlığında,
İçindeki hiçliğin kırılgan aynası.

İçine düşen
Bir bağlaç ki...

*
Unuturmuş aynalar yüzünü,
Yüzün de aynaları unuturmuş..

"Meğer"