Meftunum Şiiri - Ahmet Kurt

Sana hayran büyüdüm, özleminde kavruldum,
Yüzünü görmediğim gözlerine meftunum.
Hayalimi süsledin, hasretinle yoğruldum,
Sesini duymadığım sözlerine meftunum.

Sayıldık büyük küçük, hep hizaya dizildik,
Bekledik gelir diye, gelmeyince bozulduk,
Senin burnun kanasa, biz yürekten üzüldük,
Ateşin almadığım közlerine meftunum.

Ellerinde sırlarla, özledim şefkatini,
İnan gam yemezdim yeseydim tokadını,
Kıvrak hareketlerle ey batının kadını,
Başımı koymadığım dizlerine meftunum.

Dünya o kadar dar ki gökyüzü parsellendi,
Hayaller yitti artık, ümitler de küllendi.
Sokaklar neşelendi, kaldırımlar dillendi,
Yolları sormadığım izlerine meftunum.

O iğnenin ucunu görmesem inanırdım,
Gördüğümü bilseniz eminim budanırdım,
Kurbanlık koçlar gibi, sonsuza adanırdım,
İçinde olmadığım yozlarına meftunum.

Sabır bırakmadınız, yetimlerde dullarda,
Keramet sürmez elbet, süslü süslü çullarda,
Hayal meyal gördüğüm izlerini çöllerde,
Kaçarken savurduğun tozlarına meftunum.