Meftunum Şiiri - Ahmet Fatih Erdöl

ortadaki kansız bir yarış ne sonu var ne canı
ellerimde ki nasırlar konuşuyor bazen
gamzelerini ısırmak istiyorlar bir şey diyemiyorum
tezenem çalıyor sesi köklerimi aydınlatıyor
ucum varamıyor göklere
yine de pes etmiyorum kalkma inadımdan vazgeçmedim
kendime attığım paslar
kaleme gol olmadan ulaşmıyor ayaklarıma
sana olan nazikliğim de beni boğuyor
böyle kabalık görmedim sessizce bıçaklayan
uyandığım vakit ağlamayı bekliyorum
rüyalarımdaki mutlu öpüceklere hiç inanmadım
kimse beni sorgulamasın hangisini seviyorum diye
sevdiklerimin baki olduğuna şahit olmadım hiç
bana kalsın sevdiklerim
geçmişinden korkuyorsun ama
geleceğini aydınlatan geçmişinin ateşi acısı
ama olanlardan şikayetçi olmamak elde değil
bulur muyum senin gibi birini
sert bir köstebeksin deşiyorsun canımı
yerini tespit de edemiyorum
çiçeklerimi yiyorsun tek eğlencen bu mu yoksa ?
hainliğinin yüzündeki şekli tebessüm
bu halini değişemem ki "neye" hiçbir şeye
kapımda parmaklarının melodisi eksik
içim cız ediyor ödeşiyor seninle
kendine bir tokat at yetti bu hainlik
dön bir de fatihe vur
ne acayip canım benim senden iki kat yandı iki kere