Meftun Yollar Şiiri - Hüseyin Pelit

Sen bir yola düş hele
Alıp götürür seni bir yerlere
Bir bilinmeze... Bir söze

Ne denir ki...

Başka dost mu var
Issız tenha yollar
İnsanın terkedemeyeceği
Vurgunu...
Karşı koyamadığı aşkı
Kalb-i paramparça üstelik
Kalabalıklardan sıyrılır
Kaybolur zamanda
Yaralı ama hep sırtında taşır
Tüm yorgunlukları
İçine çeker mis kokulu yaylaların havasını
Yarin sevdasını... yarının umudunu...
Kalbine gömer...

Yeşertir yalnız çiçeklerini
Çoğaltır...
Sürülür yeniden gönül bahçesi
Bir hasat alır bir nadasa bırakır
Budanır yılları...

Dönülmeyen seferlerdi...
Bir gariplik yüzünde
Başı alıp gitmek en güzeli
En güzel mutluluktur... Menziller...
Ben yola meftun... yollar yolcusuna
Aşk sona tutkun...
Ruhum... Ruhu revanına kapılıp gider
Sürükleyici hayatın rüzgarına

Yollar en güzel terapi
Gönül yorgununa... uzayan gecelere
Yeni maceralara
Bir seyr-ü sülük devam eder
Ölüme on kala...
Sonsuzluğu aralarken... Bitmeyen yaralarla
Yorgunluğa çare arar...

Yollar gider hep gurbete
Süzülür gökyüzüne... Denizler sakinleşir
Ulaşır maviliklere
Dört bir yana savrulur
Hayat hep böyle akar gider
Dağlardan göklere.. Denizden derinliklere

Yol alır insan

Yılandan kaçar gibi kaçar yalandan...
Akar gider...
Yılan misali kıvrılan yollardan...

Son bulur zaman... Vakit dolar
Zaman vakte sığmaz
Ömür insana ...
Hep bir temaşa... Hep bir telaş
Bu yüzden yorgundur insan
Baştan sona yaralı
İçten içe

Alıp götürür yollar derinliklere
Ruhunu temizler siler geçmişi
Hafıza yeniler... Uhrevileşir
Maneviyatlar... Muhteviyatla buluşur
Evrilir dönüşür insan
Mekândan mekâna
Zamandan zamana geçer
Sorgulanır...