Meftun Şiiri - Metehan Şimşek

aşikar her bir bakış bir mum daha söndürür
kala kala evliya masallarının ürpetisi kalır
huzur denen işte budur
aramaya bir çöl ve bir eşik
bir eşik ki
hayal, kelam, masal, dua
dokunduğu her duyguya şefaat eli
her yolcusuna nasibi kadar öykü:

ölçüsünce felaket ve ölçüsüzce merhamet
şükür

ama ben yine de yetinmem
gecenin kabarık duvarlarından önüme geleni yemek
çatık kaşlı kedilerden teselliler dinlemek
doğan güne yürüyen yılan yüzlü heykellerden
aşk şarkıları öğrenmek
hiç mi normal biri yok şu talihsizler tarlasında
tüm beyazlarımı yakarak geldiğim şu eşikte
hiç mi bariz ve alelade cür'etlere izin yok

oysa kaç kez reddedilmiştim
'git ve artık gelme'
'sana bu çöldeyken kabul yok, varma bu eşiğe'
demişti gözlerine düşen pejmurde aksim
hem kaç kere
dille değil bakışla
yanık ayak izlerim
ve en şiirsiz halimle

ağlamak varken niye güleyim ki?
kaç kez kovdun kapından, niye gideyim ki?