Medrese. Şiiri - Fehmi Tazegül

İnsanları hep duygulandırır dalgalar.
Yoksullarım la fakirler hayallere dalar.
Muhannetçi halen dost düşman arar.
Bence içtiğin içkiler şaraplar helaldir.

Akıl bilim neden dinde yoldaş yoktur.
Kendini bilenenler meyhanede çoktur.
Gerçeği konuşmak onlara kolay olur.
Olmuş bilgisizlik yuvası can medrese.

Bir gün bir daha hiç gelmez ki geriye.
Bu dünyaya sırrını söyleyemez kimse.
Nice padişahları kralı sarmışlar yere.
Kafayı çek dünyaya gelinmez iki kez.

Saygı sevgi vardı halkta on yıl önce.
Yıllardır vardır günlerinde aylar gece.
Günah oluyor bil kafan açık gezince.
Senin hakkındır bil senin bastığın yer.

Aşkı sevdayı kendi gözünde hep ara.
Kafayı çek kadehinle dudak dudağa.
Haksızlıkla yolsuzluk dönen dünyada.
Tanrının umurunda değil yap sevabın.

Akılla bilime yinede sen ömrünü ver.
Ömrün kervanları hep gelir hep gider.
Senin düşmanın olur yaşadığın günler.
Yobazlar içinlere yaratırlar düşmanlar.

Dikkatli ol fitneyle fesat diline girmesin.
Yoksulluk fakirlik nasibi olmuş milletin.
Ülkeyi işgal etmiştir sakal yobazlık din.
Haksızlık varken sevaplarla günah ne.

Fehmi.
Çalışır didinir dünyaya gelen her insan.
Olanlar olmuş çoğu kandırılmış çoktan.
Fakirle yoksul yaşa demiş kaderi yazan.
Olmuş doğruyu tartış-sanda sen hep boş