Medine'ye Nur Yağar Şiiri - Oğuz Karabulut

Medine’ye Nur Yağar

Dünya var oldu döndü ve bu hayatı gördü.
Gezegenler yar oldu, Samanyolu var oldu.
Bir, bir yaratıldı güz, geceler oldu gündüz.
Ve çağlayan ırmaklar, Medine’ye Nur Yağar.

Bulutlar dua etti, toprağa vahi etti.
Kış geldi heba etti, yerle gök nur ağladı.
Dosttu balık denize, yüzdüler ak denize.
Dağ taş ile dost olur, Medine’ye Nur Yağar.

Sonra insan var oldu, can doğdu canan oldu.
Melek geldi dost oldu, şeytan ise hasmoldu.
Yenilikler var oldu, yeni bir aşk var oldu.
Gök ağlar yağmur olur, Medine’ye Nur Yağar.

Hazreti Adem geldi, ve de Hazreti Havva.
İnsanlığa yer verdi, Başladı Büyük Dava.
Verdiler hep el ele, insanlık sevgi oldu.
İnsan ağlarda doğar, Medine’ye Nur Yağar.

Birlik ve beraberlik, vardı güvercin oldu.
Düşmanlık, şeytanlıklar, körpe akla nefsoldu.
Gerçekler sevap olur, Medine’ye Nur Yağar.

Hazreti Muhammet’in, ümmeti kadir olup;
Düşmanlığı kül edip, selim’ e talim oldu.
Bir oldu kalbe umut, Hac’a gitti Müslüman.
Derde İslam yar ise, Medine’ye Nur Yağar.

Şair: Oğuz KARABULUT