Medine Şiiri - Furkan Mert Boztepe

Anlatacak o kadar çok şeyim var ki,
Sığmaz kelimelere…
Gereğinden fazla yara aldım,
Gözlerim seni arıyor,
Ama seni göremiyorum.
Belki de yaşlandım…

Biliyorum,
Bugün de Medine’ye varamadım.
Ey hayat!
Sana çok değer verdik,
Ama sen hep yük oldun omuzlarıma.
Kan ter içinde kaldım,
Faydan yok ki, zararın çok.
Düş yakamdan!
Ben buralı değilim,
Uzak diyarların insanıyım.
Biraz rüzgâr, biraz fırtına…
Gülmek bana yakışmaz,
Ağlasam da dinmez içimdeki sızı.

Cebimde ne gezer para,
Ama kalbimde varsa Medine,
Ben en zenginim!

Ey kader!
Onu getir bana,
Medine’yi getir…
Alnımıza ne yazılmışsa,
Razıyım!
Ben buralı değilim,
Kendimi en çok,
Kalbimin derinliklerinde buluyorum.

Kapım kimseye açık değil,
Medine’den başkasına.
Güneşim onunla doğuyor,
Onunla batıyor.

Ey Medine!
Adını her andığımda,
Bir dua yükseliyor dudaklarımdan,
Bir hüzün çöküyor yüreğime.
Uzaklarda mısın, yoksa içimde mi?
Bilmiyorum…