Medine Şiiri - Mitat Çıbuk

Kızgın çöllerin barınağıydın
Ayrım yapmazdın hiç kimseye
Barındırırdın yüreğinde.
Zalimlere de sevgilerle kucağını açardın
Bir bana kapıların kapalı Medine
Bir bana!
Ebu Leheb´lere ova oldun
Besledin öz kuçağında
Yapılan eziyetlere seyirci kaldın
Sakladın kötülükleri, hep iyilikleri anlattın
Damarlarda akan hep şarap suyu oldu
Akan gözyaşı nimetin
Filizlenen kötülükler başağın oldu.
Bir ben yaranamadım Medine,
Bir ben!
Sıkışan gönül dostlarına da yürek açtın.
Dar günde bırakmadın yalnız
Ümmetin nebisini de aldın yüreğine
Gül devrini başlattın ocağında
Böyle adaletliydin Medine,
Böyle adaletli
Ancak bir tek bana gönlünü açmadın Medine,
Bir bana!
Çelik zırhlarla donatmışsın çevreni benim için
Sınırında bir bülbül gibi feryad-ı figan içinde
N´olur beni de içine al Medine,
Beni de!
Bir kaldırım parçası yeter bana.
Gündüzün olmasın, gecen yeter bana Medine
Gecen yeter bana!
Sakın yalnış anlama beni Medine
Ne dilenci,ne eşkiya,ne de firari
Sana aşık olan bir serseriyim ben
Bir serseri!
Sakın ebabil kuşların benim için tekerrür etmesin
Bedenim dayansa da yüreğim dayanmaz buna
Çünkü aşıkların yüreği yaralı olur.
Beni en içten yaralama Medine
Yaralama!
Sana birşey veremedim yalnış anlama beni
Ama en içten ve gönülden sevgimi verdim
İcazet buyurursan hayatın mekanında,
Uhrevi dünyam kucağında geçsin Medine,
Kucağında!