Medet Şiiri - Abdullah Köleş

Ey şefkat meleği, ey aşkın bahri,
Ey benim efendim, ey alemlerin fahri,
Ey ruh ikliminin sultanı, ey mi’racın nehri,
Sensiz neyleyelim bu dünyayı bu ruhsuz şehri.

Ey gülistanda açan güllerin en güzeli,
Ey varlığın özü, ey Muhatab-ı Ezeli
Ayağına turab olmak ister bu deli,
Bir tebessümüne kurban olsam ne olur.
Kılına atılan oka siper olsam da olur.

Yeryüzü için için yanıyor firakınla,
Eriyor taşlar bile hicran-ı iftirakınla
Zelzeleler depreşir canlarda sensizlik hasretiyle,
Tarumar olur sevinçler yokluğunun suretiyle.

Hatırası bir bir silinir baharın,
Nihayet varlığı bile unutulur neharın.
Afakanlar çöküyor sensizliğin buhranıyla,
Ey ab-ı hayat, boğulduk susuzluğun hicranıyla,
Günümüz karardı ey Nur, karanlığın tufanıyla.

Sohbetine beni de al Efendim, ne olur.
Yaslandığın kütük olsam da olur.
Bedir ordusuna beni de al Efendim ne olur,
Elinde parçalanmış kılıç olsam da olur.

Yüzümüz kara, gözümüz, gönlümüz kara,
Hapsolduk sensizliğin ikliminde sahralara,
Sen gidince Efendim, yokluğa hamile kaldı varlık,
Kıyamet sancıları ile deprem deprem sarsıldık.

Nehir nehir sana aktı erenler,
Şehir şehir sana uçtu şehitler,
Hasretin saikasıyla gül derenler
Birer birer sana doğru göçüp gittiler.

Şefkatinle bir kez bak, gör halimi ne olur,
Yüküm ağır, belim zayıf, elim yoklukla doludur.
Nurun ile bir kez nazar et,ne olur.
Ruhum sensiz zulümatta boğulur.

Yokluğun üzerine benlik ağı ördüler Efendim.
O ağa takılanlar yokluğa gömüldüler,
Seni bilenlerse varlığı yok olmakta gördüler.

Cehennemin üzerine tuzaklar kurdular Efendim,
Üzerine cennet tülü vurdular,
Heva elbisesini bürünüp kuşananlar,
Taife taife o batıl Cennet’e koşturdular.

Dünya cadısını süsleyip önümüze getirdiler Efendim,
Ona talip olanı oyuna getirdiler.
Bir busesine karşılık Cennet’i götürdüler.
Cehennem alevi değince ruhlarına,
Çaresizim diye kıvranıp sarhoşluğa vurdular.

Neredesin Efendim, ey çaresizler çaresi,
Ey derdini dillendiremeyenlerin sesi,
Söndür ruhumuzdaki yangınları ne olur,
Tekrar çağır bizi camisine birliğin,
Kandillerle donatılsın Tevhit ’in minaresi.

Meçhul acılara maruzuz Efendim, dermanımızı bilirsin sen.
Ne olur rahmet rahmet, kurak zeminimize insen.

Kan kaybettik Efendim sen yokken halsiz düştük,
Sen varken başımızda cihanı ürkütmüştük.

Saf saf ardında kıyama dursun neferler
İman ve aşk ile aşılsın badireler,
Gönül Kabe’mize bir nazar et, şimdi sessiz, çaresiz
Şimdi mahzun, şimdi mahkum,kapısında kelepçeler
Yeniden doğ ufkumuza ne olur ki kahrolsun Ebreheler.

Sen doğ ki gönül ikliminde, yeniden açılsın güller,
Aşkın nuruyla yansın semavi kandiller.
Yeniden kaplasın cihanı nurun tüm ihtişamıyla
Gönül Kabe’mizi putlardan arındır Allah namıyla.

Sen gel ki gözyaşlarıyla yıkansın yeniden seherler,
Aşk ile pervane olsun Ebu Bekirler Ömerler.

Gönül istidadımızı şefkatinle sula,
Sonra aşk denizine daldır Allah’a ula,
Sen Rahmet ’sin yaratılan her kula,
Sana ağlamayan göz körlüğünden utansın.

Sana boyanmayan gül açtığından utansın,
Senle doymayanlar açlığından utansın,
Seni saymayan varlık, hiçliğinden utansın,
Seni söylemeyen bülbül, aşığından usansın.

Seni anlamayan akıl darlığından utansın,
Seni anmayan dil varlığından utansın,
Seni dinlemeyen kulak sağırlığından utansın
Sana dil uzatan cahil,kara topraklara uzansın.

Seni bilmeyen ilim cehaletinden utansın,
Seni tanımayan edep rezaletinden utansın,
Sana adanmayan devlet, sefaletinden utansın.
Seni unutan beşer gafletinden uyansın.

Kapana kapılmış ceylanlar gibi kıvrandık,
Seni aradık, seni çağırdık çığlık çığlık,
Ey şefkat sultanı,duymaz mısın sesimizi,
Son arzumuz sinende vermek son nefesimizi.

Sen gittin, sancılar kaldı bize,
Ne olur, bir kez daha bak yüzümüze.

Yüklendiğim günahlarım belimi büktü medet,
Al götür köleni başka kulluklardan azad et,
Şu gurbet diyarından ol burakına zincirlet,
Kopmaz bir zincire vur garip kulunu,
Neredeysen oraya götür bitsin bu gurbet,
Dünya zindanında kaldım,
Ey ağırlıkları indiren, zincirleri çözen;
Medet!