Medet Şiiri - Yusuf Akyüz

MEDET

gündüzler hafakanlar taşır
bohçasında
soframa
geceler kıyamet
pişmanlıklarıma pişmanlık gerek
tövbelerime nedamet
münker nekiriyim kendimin
sinsi bataklardan toplarım
gönül izlerimi
azap çiçekleridir derlediğim
ömür bahçemden
utançtır düşen aklımın payına
özüme ateş
ahdime ihanet
medet ey mağfiretin yüce dağı
medet.

maskeler çeler aklımı
güler yüzlü şirin sözlü maskeler
efsunkâr hayallerdir
kapılıp aldandıklarım
nefsin bâde’lerindendir
ayılmamacasına düştüğüm
sarhoşluklarım
muhabbet bardağından içtiğim mey
ülfet kıvamında şehvet
mahzunluk
ve mahrumluktur
nikabı arzuların
heveslerin rahminde semiren
cilvekâr felaket
medet ey yegane necat kaynağı
medet.

bî çareyim
bin pâreyim kıyısında kıyametin
soluk soluğadır ruhum zor yokuşta
mecalsizdir eyvâh’larım
âr ederek taşıdığım
utanç kamburumdur gaflet
gölge varlıkların sırra kadem bastığı
sığınaksız bir günde
gölgeleneceğim ulu çınar
sana ve sevgime olan imanım
ve rahmet sağanağındır
arınacağım derya elbet
yüzüm sana dönüktür niyazım sana
kerem et ihsan et
medet ey sonsuz rahmet ırmağı
medet

tarumardır dayandığım dağlar şimdi
düştü maskesi fani varlıkların
sırra kademdir sevenler sevilenler
orta yerde yapayalnız üryanım
mahcup tövbelerin kapısında
soluk soluğadır umut
nefesim daralır
sığmaz olur gecelere âh’larım
gündüzler aciz kalır
ey kimsesizlerin kimsesi
uzağım herkesten sana yakınım
mahcupluğum kendisinden utanır
yüz çevirme yusuf'undan
affettim de tebessüm et
medet ey merhametin ipeksi kucağı
medet

Yusuf Akyüz