Medeniyetlerin Beşiğinde Ölüm Uykusu

Medeniyetlerin beşiğinde sarsıldı insanlık.
Yıkıldı hayaller, yarım kaldı yarınlar enkaz altındayken.
Yaşayan ölülere döndü, geride kalanlar.
Koca şehirler sanki kimsesiz bir mezarlıkken.

İnsanlık baba ocağında, ana kucağında sıkıştı.
Zübeyde göcüğün altında ölümle saklambaç oynarken.
Umutsuz feryatlar sokaklarda birbirine karıştı.
Gökten yağan kar, yüreklere kor misali düşerken.

Çaresizlik kaldırımlardan taşıp yüreklerdeki faya sızıyor.
Ahmet Eren yarın okula gitmek için karanlıkta günleri karıştırırken.
Cemile babasının cansız bedeniyle hayata tutunuyor.
Zaman, kışın ortasında her zamankinden daha hızlı erirken.

İnsanlığa ulaşmak için kazıyor isimsiz kahramanlar.
Kamil şubat soğuğunda gün ışığına susarken.
Beş kuruş etmedi, insanlık pazarında onurlarını satanlar.
Ademoğlu kat kat örtülen beton yorganın altında üşürken.

En uzun geceleri yaşatan zifiri karanlıkta görülen hazin bir düştü.
Yattıkları yeri yadırgayanlar, buldukları yerde ölüm uykusuna yatarken.
Beşer, son kez bilmeden hayatını uykuyla bölüştü.
İnsanlığı yıkımın kalbinde birleştirdi, kadim düşmanken.

Tanımadığımız bedenlerin taşıdığı ağırlık üzerimizde.
İnsanlar karanlık boşlukların aydınlığa ereceğine inanırken.
Soluyamadıkları nefesin huzursuzluğu uhdemizde.
Her şeye rağmen sağ çıkarılan her canda yeniden dirilirken.

Sarsılınca hatırladı insanlığını insan olan insanlar.
Ayazın bağrını ısıtan yüreklerdeki köz dilhunken.
Son nefesini verdi düşerken binalar, yok oldu anılar.
Ne yazık ki birileri hala üç maymunu oynarken.

09.02.2023