Medeniyet Ceremesi Şiiri - Diyap Mansuroğlu

Ömrün ceremesi çıkar düşlerimden.
Ne de sevilmemişlik akıyor beyhude.
Buza sarılmayı sevene cennet kutuplar,
Ateşe sarılmayı sevene,
Eriyip güneşe katılmak kutsal.
Ne de güzel akıyor zaman,
Delip geçerek,
Delik deşik ederek ömrümüzü,
Hareket edemediğimiz yerin en ortasından.

Sürünsene hadi;
Yapmam dediklerin için,
İçeride bir yerlerde açmam deyip deyip,
Kilidine güvensizlikle mühür vurduğun şeyler için.
Unuttun ey insan...
Önce doğduğunu,
Sonra yaşamayı,
Kadın olmayı erkek olmayı,
Unuttun ey insan,
Gübre olacağını.
Unuttun ey insan,
İnsan olduğunu, kaidelerini...

En büyük düşmanını tanıdı dünya.
Medeniyet girdiği yerde nem dahi bırakmıyor.
Bir şehir her şeyi tüketirken,
Kokulu köyler zibil,
Sofralar natür diye anılıyor.
Seven pervasız ise çok mu,
İnsan artık yediği sofraya bile hakkı sanıp pisleyebiliyor.
Söyle garip,
Sevmeyen neler yapmaz?...
Durduğumuz zamanın orta yerinde,
Hayata asılmayan,
Boynumuza sarılan,
Şu düzen bizden ne istiyor?!