Baharlar soldu gitti sessizce,
Yorgunluk çöktü şehre gizlice.
Yirmi beş yıllık derin uykuda,
Gençlik kayboldu batı yolunda.
Taş duvarların soğuk yüzünde,
Kimliksiz ruhlar gezdi izinde.
Parlak ışıklar onun gözünde,
Unutulduk biz hayal peşinde.
Aynalar artık tanımaz bizi,
Kaybettik eski kır bahçemizi.
Ne ara aldık gri kedimizi,
Mağusadaki bu çeşmemizi.
Medeniyeti yanlış anladık,
Özlerimizden uzağa kaçtık.
Köksüz ağaçlar gibi sallandık,
Batı altında şafakta vurulduk.
Kayıt Tarihi : 18.12.2024 03:05:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bir zamanlar baharın müjdecisi olduğu topraklar, şimdi solgun bir yüz ifadesiyle bakıyordu aynaya. Yirmi beş yıllık bir uyku, başkentin damarlarını tıkamış, gençlerin gözlerini dışarıya çevirmişti. Batının ışıltılı dünyası, kendi topraklarının değerini görmezden gelen bir nesli büyütmüştü. Medeniyetin sadece taş ve beton yapılardan ibaret olduğunu zanneden bu gençler, köklerinden kopmuş halde, kimliksiz bir sürüklenme içindeydiler.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!