Medele'de Kış Şiiri - İbrahim Paçalı

Yeni ağlamış gökyüzü,
Gözyaşlarını toprağa silmiş,
Havadaki toprak kokusu her şeye sinmiş.
Bulutların kara düşünceleri,
Adeta doğanın aklına girmiş.
Güneş, yüzünü dünyadan çevirmiş.
Ağaçlar, yapraklarını rüzgara bırakarak teslim olmuş,
Havanın da yer ile arası soğumuş.
Misafir arı kuşları, müsaade isteyip yola çıkmış,
Köstebekler, toprak anaya sığınmış.
Kumrular, eşlerini alıp yuvalarına çekilmişler.
Papatyalar ruhlarını ilkbahara,
Sararmış bedenlerini de toprağa saklamış.
Serçeler kalan son birkaç üzüm tanesi için, büyük bir savaş başlatmış.
Tırtıllar, sıcacık kozalarına girmiş.
Karıncalar, nimet depoladıkları yuvalarının ağzını mühürlemiş.
Bülbül, önünde solan gülüne sarılarak,
Kanlar içinde can vermiş.
Büyük menderesin suyu bulanmış,
Ağaçlarda birkaç çürük yemiş kalmış.
Arkamı dönüp de bir baktım ki ne göreyim,
Meğer kış perisi Zemheri gelmiş.