Medcezir Şiiri - Ömer Yüce

MED/
CEZİR

/Dolunay
mavi deniz,
söyler misiniz
biz kimiz?/

Yosunlu yüzünü
kumlara sürte sürte
homurdanarak,

köpüklü dalgasını kırpaç gibi topuklarıma
topuklarıma
vurarak.

Yüzüme bile bakmadan
oralı bile olmadan,

kısacası,
adam yerine bile koymadan,

“Sen,
ben de arınmaya değil,
boğulma ya gelmişsin”

dedi.

Mavi deniz.

Somurtarak.
...

Ben,
halden anlamayan,
söz dinlemeyen
sabahtan akşama
yanılan ve yanıltan
sadece insanoğlu sanırdım.

Bir defa daha,

Yanıldım.
Yanıldım.

...
Oysa ben

O’na,

/heyacandan
yatağına sığmayan
çoşkun bir karadeniz deresi gibi,
bol yangınlı,
yürek yakan dertlerimi
acıklı bir karadeniz türküsünün nakaratları arasına sıkıştırarak/

yaşama,
ölüme,
sevdaya dair,
ne kadar biriktirdiğim
bozbulanık sırlarım varsa
başı yaşmaklı ,
bir karedeniz kadını gibi,
bohça yapıp sırtıma vurarak,
yalın ayak,
önüme çıkanı,
yakarak, yıkarak
bin bir hevesle
“Çam sakızı çoban armağanı”
diye

Onun,
kumdan kalelerinin önüne,
kadar getirmiştim.

...

O’na,
Bir derviş edasıyla yaklaşıp
açıp heybemi,
İncir çekirdeğini doldurmayan dertlerimi
önüne serecek,
“Ay bir yandan
sen bir yandan sar beni”
diyecek,

hüznümü yellerine savuracak,
efkarımı kulağına fısıldayacak
dost bilip ona içimi dökecek,
avunacak,

biraz
teselli/nefes
alıp geri dönecektim.

...

Onun,
geniş ufkunda ki
engin derinliğinde
hayal kırıklığına uğrayan
yaşlı gözlerim;

soğuk ayaklarına kapandığımda
yukarda ki gibi parçalı bulutluydu.

Dokunsa,
üzerine yağmur olup yağacak,
ağzının ucuyla bile “hoşgeldin” dese
sarılıp boynuna
katıla katıla ağlayacak,
yıpranmış ruhumu,
tuzlu bedenine yaslayacak,
naçiz bedenimi kollarına
bırakacak

“götür beni gittiğin yere” diyecektim.
...

Anladım ki;

Onun aklıyla kalbi
arasında ki yol
o kadar uzaktı ki,
İki ayrı dünyanın
iki ayrı varlığı gibi,
tanımamazlıktan gelip,

“Benim suyum söndüremez”
dedi.

“Senin yüreğindeki yangını

yürüdüğün yollara yazık,

pembe hayallerine kara çalmayayım
getirdiğin hiç bir hediyeni almayayım,
senin kaybolan yıllarında,
hatıralarında gözüm yok
neyin varsa acıya,

hüzne,sevdaya,geçmişine dair sende kalsın

geldiğin yerlere çek git “
dedi.
...
Arasatta mı ?
muallaktamı kalmıştım.

/Kırk yılda bir gözünün kökü
biricik oğlunu ziyarete varıp,
varıp da,açılmayan
kapı önünde yığılıp kalan,
o andan sonrası için bir planı olmayan,

ağlasa tufan,

titrese deprem olacak,

hatıralar girdabında mekik dokuyan,
gelip geçen herkesden medet uman,
ya da herkesin kendisine acıyarak baktığını sanıp yaşmağıyla akan gözyaşını saklamaya çalışan,

küçük torununun hatırına yine de gelinine/oğluna kıyamayıp

kaderine lanet okuyan gözü
yaşlı bir ana gibi,
oracığa yığılıp kalmıştım./
...

Evet,
Yanılmıştım
Yanılmıştım.
...
Ne heveslerimde ki kadar
yakındım şimdi mavi denize
ne de
Onu tek başına bırakıp gidecek
kadar nankör.

Hayallerimle birlikte
yıkılan kumdan kalelerim,
ayaklarımın altından kayıp gitmiş,
benim için oracıkta
herşey bitmişti.
...

“Denizin seni dinleyeceği yok” dedi.

Şavkıyla gözüme nur,
yoluma kandil,

akan gözyaşıma mendil olan,

yıldızların arasından kayıp gelen
nefesiyle,
nefesime sarılan

dolunay.

Yaşlı bir bilge edasıyla,
dayanıp elinde ki asasına,
gözünü dikip toprağa,

“Sen”dedi
durdu

ve

“Mavi denizi tanımamışın daha”

“Yolu biliyorsun ama
yöntemin eksik.

Burası deryadır,

Burada selam verilmez,
selam alınmaz.
Hal hatır sorulmaz.

Burda büyük balık,
küçük balığı yutar.

Kadir kıymet bilinmez.

Sadece
“zayıf mı güçlü mü?” diye
hasma bakılır,

tuzak kurulup
olta atılır

ve
“Rast gele” denilir.
...

Sen,
beni ve kalbini dinle.

Ben de aynı dertle
muzdaribim seninle.

Mavi denize aşık bu gönül
ezelden beri esir.

“Med ve Cezire”.

Ama,

“Her aşk mutlu sonla bitecek”
diye
bir kural yok maalesef

bu düzende.

Zamanla,

sen de alışacaksın
karanlık geceler de
zamansız gel/gitlere.
Ve
Asla güvenme

Kışın ısıtmaya çalışan güneşe

ve durgun gibi duran
Mavi denize.

Öyüce