Medcezir Şiiri - Kürşat Uçar

Zordur günahları sarıp sarmalamak
İstemediğin kadar yakınsın çoğu zaman kendine
Her yağmurlu günde
Seni ve eski sevgilileri düşündüren neyse
İçimi ürpertiyor bu gece
Yağmur ilk kez bu kadar ağır yağıyor üzerime
Sanırım artık taşıyamıyorum
Ağır adın gibi…
Adın kadar…
Adın uzaklığınca bana…
Olmadığının gerçekliğince ağır
Gecemin soğukluğunca
Ve şu şehrin büyüklüğünce
Her neyse küçültüyor beni
Ve büyütüyor odamın her santimini işte…
Kıyametler kopuyor
Depremler oluyor
On beş metrekare dâhilinde
Adınsız olmuyor
Sonu gelmeyen
Hiçbir cümle…
Şimdi sen
Hiç bilmediğin bir tenin her zerresinde…
Yolunun hiç düşmediği bir sokakta
Kırık dökük bir gecekondunun
Sade sana işlek yollarında…
Sende susmaya meyilliği yüreğimin
Duymadığın her cümlesinde…

Henüz fark etmediğin bir zamanın
Akrebisin…
Yelkovanıyım aşkının hiç bitmeyecek gelgitlerinde…
Senin peşinde…
Vakit hep geç sana gelmenin…
Ve güzelliğinin böyle can yakması nasıl mümkünse
Aklıma sığdıramadığım şekillerde…
Şekli şemali bir kurgusu yok tüm bunların
Yüreğine sığsa yeter
Varoş türküleri ömrümün
Kurak topraklarımdan kopan…

Hayatın medceziri aşk olsa gerek ve
Acı ne kadar parçasıysa ömrümüzün
Ki bu avuntumdur…
Parçalarısın yüreğimin kopan
Bilmediğin bir mahalde
En olmayacak saatlerde…