Med Cezir Sarıkamış Yolunda

Aynı günde kaç mevsim yaşanırdı acaba
Öyle bir gün yaşadım; saymadım kaç ay geçti.
Harekete geçince bindiğimiz araba
Güneşin yüzü asık, bulutların güleçti.

“Yollar bitmesin bugün, yollar uzasın.” dedim
Ne güneş batsın o gün ne ay çıksın istedim.
Kilitlendi yelkovan, akrebi yedi kedim
Umurumda mıydı ki, sormadım saat kaçtı.

Yol alırken araba sol yanım acıyordu
Ömrümün sol tarafı gözümden kaçıyordu
Gönülden taşan pınar, aşk ovasında durdu
Susuz kalmış benliğim kana kana su içti.

Görüyordu içimi bakmadan gözlerime,
Yoksa ben nasıl derdim sevdiğimi yârime
Öyle bir of çekti ki od düştü ciğerime
Yüreğimde dermansız binlerce yara açtı.

Sonra geldi yanıma… Söylediği üç-beş söz…
Her bir sözü volkandı; yandı, söndü, sonra köz…
Doldu hücrelerime geriye kalan enkaz
Eğlendi birkaç saat, sonra kül oldu uçtu.

O günün gecesinde Güneş’e küsmüştüm ben
Gözlerimi kapatmış, kaç kere düşmüştüm ben
O güne dek her dağı koşarak aşmıştım ben
Nasıl bir yanardağdı gelip üstüme göçtü.

Ülkem ağlamış o gün, ağlamış Sarıkamış
Kura’ya küsmüş Aras, Hazar’ın bağrı yanmış.
Ürpermiş ademiyet, kıyamet koptu sanmış
Bilmezler ki gidişin kaç tufana yol açtı.