Med Cezir Şiiri - Nurhan Polat

Saatlere sen ararsın diye bakmadıktan sonra,
Yelkovanmış, akrepmiş tanımıyorum ki...!
Seninle geçen bir günü bitirmedikten sonra,
Yatakmış, yorganmış; uyuyamıyorum ki!

Caddelerde yürürken öylece dalgın,
Seninle karşılaşma imkanımda yoksa
Çıplak ayaklı ya da pabuçlu...
Ne farkeder! Bir yere varamıyorum ki!

Bazı yüzler bakıyor yüzüme,
Muhtevasını çözmek istermiş gibi ruhumun...
Tebessümde ediyorlar oysa;
Ama hepsi yabancı-yavan...
Beni tanırlarmış, tanımazlarmış
Umurumda olamıyor ki!

Kendi ruhumun vatanında,
Gurbeti yaşar gibiyim!
Ben senden önceleri,
Nerenin vatandaşıymışım,
Hangi ülkenin baş kenti?
Muhalefet olsun diye
İhtilaller çıkaramıyorum ki!

Ben senin neyindim?
Kalbinin hangi sesi?
Ruhunda ki hangi imla işareti?
Binlerce soru işareti bıraktın bana,
Cevaplarını bulamıyorum ki!

En sevdiğim güneşli günler bile,
Sensiz artık hüzün yağmuru.
Güneş yanağımı yakarken bile,
Güneş bana teğet geçse bile,
Ruhum üşüyor sensiz, ısınamıyorum ki!

İmkansızlık mı bu kadar çekici yoksa sen mi?
Sen mi çok korkaksın yoksa ben mi çok deli?
Sen benim içimde bir aşk mısın,
Yoksa, çözmek isterken heyecan veren,
Sarmal bir bilmece mi?
Seni çözdüm ya da çözülmek istemedin,
Artık ne farkeder ki!

Yanında olabilmek, içinde, beyninde olabilmek mi?
Yoksa elimi uzatsam, eline değebilmek mi?
Biliyorum... Bakışların, bir karmaşanın,
Pişmanlığın özeti...
Seni sevmişim, sevmemişim
Sen kendini sevmekten acizken,
Yüreğim seni yanıma getiremez ki!

Vicdan azabı gibi yüreğime çöreklendin!
Ruhumu doldurup, kendini mimlettin!
Kasırgalar geçse üstümden,gözyaşlarım savrulsa...
Seni içimde öldürmüşüm, yaşatmışım,
Ben, artık eski ben olamıyorum ki!