Meczup Ve Aşk Şiiri - Bilal Karaman

Meczup Ve Aşk Kiraz dallarında sarı gagalı serçeler dünyaya uyandığında güneşin arkasında duran sen gece boyu yıldızlar akmış saçlarına boncuk boncuk büyüyen gözlerinden prangalarını kıran kelebekler geçiyor Bahar ötesi bahçelerden çiçekler dağıtıyorlar kokularını Krizantem kokuyor ellerin sen geçiyorsun içimden Bu şehrin toprağının kokusunu en iyi bilen, rüzgarın aheste esintisiyle dans eden yaprakları gülümseyerek izleyen Şifanın balıklarla operasyonlara soyunduğunu yaşayan sen Ayaklarını suya salıp hayallere daldığında şarkıların şenlendirdiği derelerde anıların resimlerden çıktığını görsen en deli kalp atışlarının krizlere yürüyeceğini ezbere bilen sen Her buhranı her hıçkırığı kendince öldürüp güzeliğe dönüştüren yine sen Oysa bütün bunlara rağmen ne sen, ne ben aşkın A sını bilmeyen meczuplarız yalnızlıktan namus besleyen Ah lar vah lar evirdi devirdi umut söyüçledi götürdü gençliğimizi uyan derim uyan, uyan da uyart beni azat et esir aldığın kalbimi İşte geldik gidiyoruz severek sevişmeden ... Bilal Karaman