Meczup Köşeler Şiiri - Umman Gönlüm

Unutmak kolay mıydı?
Hatıralar vardı atamadığım.
Düşüncesizlik, saplantısıydı tartışmalarımız.
Sonuç değer miydi?
Kurtulmak mı?
Ne hacet daha çok ihtiyacım var.
Yolum kapalı, senden başkasına.
Kadere bağlama her şeyi, sende bu yazının içindesin.
Ah! Deyip döner miydik, mazilere?
Soru, cevap bulamamış bir uçurumdur beynim.
Sorgusuz sualsiz bir inanç kalkmıştı.
Rabbim acı yazmasın, hayırlara vesile kılsın.
Hasretlik asırlarca süregelir her günde.
Bitmez lakin sonu vuslat mı?
İma edilmiş senden yana,
Takılıp düşesim vardı yüreğine.
Rabbimdir ölüyü dirilten, yüreğime gömdüklerimle.
Hani ben tektim, bensiz hayat yoktu.
Bu da ihanet mi yoksa çaresizlik mi?
Çareyi bitirdim, umut çerçevesinde.
Mutsuz kalır, albümlerde birliğimiz.
Onca sevinç, gülüşler nara atar hislerimde kasırgalar.
Fırtına kopmuştu en yücesi gündoğusuydu, susmaz çığlıklar.
Zaten ne anlatsam kafi gelmez.
Kısıktır her zaman, tellerimde arayışlar.
Ayrılmış yollara dair, açıktır önün buyur git.
Çıkmaz yolu seçtim.
Merak etme mutluyum.
Hayatın labirentindeydik, bana doğrusu gelmedi.
Her engel ve acı da yolu gösteren gülümsemendi.
Güzel anılardı, el ele olduğumuz günlerdi.
Aramak istersen,
Şizofrenik sokakların meczup köşelerindeyim.