Meczup Şiiri - Veli Han Yılmaz

Ekmeğini kuşlara sakınmadan atarmış,
Zemheride sokakta, titreyerek yatarmış,
Rahatsızlık vermeden, gelip geçen kimseye,
Bir köşede sessizce, ay ışığına bakarmış.

Meczup ki bu yolların, asla dinmez sesidir,
Meczup ki gecelerin, bir ıslak nefesidir,
Meczup ki bütün gece, içip duran adamdır,
Meczup ki karanlığın, konuşmaz elçisidir.

Adeta bir şarkıdır, sıra sıra lambalar;
Yollarını tüm gece aydınlatan, meczubun,
Tüm şehirden süzülüp akıp giden sokaklar;
Kardeşi, bir şiiri anımsatan meczubun.

Harabe bir ev gibi, vah! meczubun da sonu,
Kaldırımda ölecek, vakti gelince bir gün,
Hep aklındadır elbet, o da biliyor bunu,
Onu bekleyen sondur kara toprağa sürgün.

Karanlık, yorgan gibi üzerini örtünce;
Üstüne, bir esrarlı hüzün çökmüş bu şehrin,
Bir hilekar sevda ki, bu meczubu dürtünce;
Şişesini kafaya dikivermiş bu zehrin.

Bir hızla yürüyüp, ardına bile bakmadan;
Caddelerde sessizce ilerlemiş bu meczup,
Daha güneş doğup, henüz karanlık kalkmadan;
Derinden bir uykuya dalıvermiş bu meczup.

Koşmuş ışığa doğru, karanlık aldığında;
Onu boğmak istemiş, tırmandığı her yokuş,
Caddeler çok sessizmiş, sokağa vardığında;
Bir o kalmış caddede, bir de uluyan baykuş.

Dalmış köşe başında, son kez hayale dalmış;
Uyandırana kadar onu sessiz bir rüzgar.
Bir yağmur ki kasvetli, gelip üstüne yağmış;
Biraz daha oturmuş, güneş doğana kadar.

Hüzün bir yılan gibi tüm ruhunu sarınca;
Acı içinde meczup, kıvranmış da kıvranmış.
Şafak söküp de güneş karanlığı yarınca;
Köze dönen yüreği biraz ferahlık almış.

Bitmiş artık dermanı, uzanmış kaldırıma,
Gözlerinden yaş akmış, kıvırmış dizlerini.
Tüm acıları dinmiş, bu sonmuş belki ama,
Kaldırımın üstünde kapatmış gözlerini…