Mecnunlukta Boşuna Şiiri - Ozan Sonar

Yine bir hasret türküsü dilimde.
Senin acıların var çırpınan kalbimde.
Kadar bir insansın kalemimde.
Sevgim karşılıksız mecnunlukta boşuna…

Arkandan ağladım sızladım.
Yeri geldi ölüme kalkıştım.
Seni sevmek canlı canlı yanışım.
Anladım be mecnunlukta boş imiş.

Gönülden seven biz şimdi çaresiz be dost…
Gece rüyama gelirse sabah uyandığımda yok be dost.
Kimse için gözyaşını dökme diyor o hiç sevmemiş be dost.
Gitme biraz daha içimi dökeyim ey can dost.

Ayrılığın bu dördüncü yılı değil mi?
Kış akşamı çıkan ayaz seni hüzünlendirmez mi?
Tamam vicdansızsın da insan hiç merak etmez mi?
Bana çektirdiklerinden sonra mecnunlukta boşuna.

Sanki çöl toprağıyım kimim kimsem yok.
Ben toprak sen su hep hasretim.
Ben toprak sen gökte yağmur sana özlemim.
Mutluluk nedir bilmem mecnunluk boşuna.

Gençliğimden geçtim aşkın adına.
Gözyaşı koymadım yok göz pınarlarımda.
Sevdikçe zehirlendim az kalmıştı kavuşmaya.
Olmadı yar mecnunlukta boşuna.

Yüreğim olmuş karlı bir dağ.
Ne karım erir ne güneş vurur.
Derdin ise tohumlaşmış eteklerimde.
Gözyaşlarım onları büyüten bir su…
Sevgiden iyi sevgiden kötü şey tanımam ben.
Her şey şans işi dost…
Denk gelirsem yaşarsın.
Denk gelirsem yanarsın.
Adına şiirler yazdım dönmedi.
Düşünmekten saçlarım dökülüyor ama nafile.
Kansızın hakikisine denk gelmişiz.
Nasıl göremedim bu yüzünü.

Sevapların günahlarından fazla değil.
Ömrümü aldın benden sana cennet yok bil.
Seninle kötüleşti gittiğim her il.
Dokunma bana mecnunluğum boşuna.

Giden dört yılımı kimse düşünmez.
Gönlü rahat olan insan boşuna celallenmez.
Canının kıymetini bilen ben gibi kara sevmez.
Bilemedim güzel mecnunluğum boşuna.

23.15 Çarşamba
18.09.2013