Mecnunane Şiiri - Ahmet Nejat Alperen

Sevda oduna düşüp yanmağa çâre bulunmaz,
Her nefesim âh ile dolup taşar, dinmez.
Bir nigâhın âleminde kaybolur aklım fikrim,
Dilde söz, gönülde sır; sana erişmek mümkün olmaz.

Gözlerin mehtâb-ı şeb, ben gecenin garîb yolcusu,
Kalbim, kapında ser-ser olup bekleyen âmâde.
Nice defa “sevdim” diye haykırdım âleme,
Lâkin cevâbın sessizliği, bıçaktan keskindir.

Ben ki bu aşkın esîri, bu derdin mâliki,
Derman aradıkça dert bana cânâne olur.
Mecnûn gibi çöllerde ararım hayâlini,
Lâkin bilirim, Leylâ’m, vuslatın yazılmamış bana…

Sevmek, lâkin sevilmemek;
İşte en ince yerden vurur bu kılıç,
Ve ben, yaralı bir gönülle
Hakk’a şükrederim ki seni sevmek nasip oldu.