Mecnun ile Leyla

Galiba yanlızmışım, ıslak duvarlar gibi.
Nemi, rütubeti yapışmış, kendim gibi...
Ne yağmurum kurudu, ne çamurum,
Şair olmak, adam olmak derdin yaaa,
Ne adam olabildim,
Ne seni Leyla yapabildim,
Gönül duvarıma...
Mecnun olmak, yetmiyormuş satırların arasına,
Etsiz, kemiksiz bir vicdanla baş başa.
Ya da başını alabildiğince gitmek uzaklara,
Yalın ayak, çöl ortasına,
El açıp da o çölün sıcağını hissetmek avuçlarda...
Yetmiyormuş şair olmak, bir yüreği kazanmak,
Yetmiyormuş ellerinle, tırnaklarınla o yüreği yerinden çıkarmak...
Elemiş ince gönül kumunu,
Mecnun kendi yarasını,
Gören, tek bilen yazdığı kağıtmış, acısını.
Çok sevmek, çoook yakarmış vicdanını,
Hiç bilmemek, en güzeliymiş aslında seni.
Şair olmak, adam olmak derdin yaaa.... Ne adam olabildim,
Ne seni Leyla gibi yapabildim,
Gönül tahtına...
Gerçeklerini iyi bilirdim,
El ayak, yürek yanık kendi acısına...
Ben Mecnun olamasam da,
Şimdilerde adam diyorlar bana...
Adam diyorlar bana...
Senden ben bir gönül aldım avuçlarıma,
Çöl sıcağı, yaktı tenin gibi,
Ben bu kadar ağlamadım ki... Hiç bu kadar gururumu ayaklar altına almadım ki...
Bir mecnun yarattın kendine,
Bu duygusuzluk sende, ellerinde,
Bu duygusuzluk senin kalbinde...
Şair olmak adam, olmak derdin yaaa.
Ne adam olabildim,
Ne seni Leyla gibi yapabildim,
Gönül tahtına...
İkimizde kavuşamadık,
Mecnun ve Leyla masalı, sanki aramızda.
Bir inadın esareti,
Sen Leyla ben Mecnun galiba.
Galibaaa...