Mecnûn Düştü Çöle Gönül Şiiri - Mehmet İ ...

Bu; gönderdiği korona
İmtihânı ola gönül
Varmıyım diye sor ona
Onunla kol, kola gönül

Girdiğinde bak bu yana
Vur; haksız cana kıyana
Halin arzeyle Sultana
Minnet etme kula gönül

Hınzır, akrep koklaşamaz
Hakla batıl haklaşamaz
Münâfıklar yaklaşamaz
Mü’min olan sal’a gönül

Endülüs’ü bağlayarak
İnkâr ile çağlayarak
Leyla diye ağlayarak
Mecnûn; düştü çöle gönül

Dünyâ fânidir bunu bil
Hakikâte bakıp eğil
Kaçsan bile çare değil
Arar bulur çile gönül

Bitmez tükenmez ki işin
Didinirsin yazın, kışın
İbrahim Ethemi düşün
Nasıl çıktı yola gönül

Yardımı olacak sanma
Eşrefi mahlûk amennâ
Kuluna etme temenna
Yaratandan dile gönül

Hicranı; yazmıştır kader
Gülü verip etmiş keder
Gece gündüz figân eder
Âşık BÜLBÜL bile gönül

Fâni dünyâ demiyor gül
Bu İlâhi dustûru bil
Sevenlere oluyor zül
Döndürüyor küle gönül

Zâlimin zûlmde duruşu
Adâlet sağlar bağısı
Bülbüllerin yakarışı
Sitemidir güle gönül

Umutsuz nâr’a şutludur
Müslümanlar umutludur
Ashâbı yemin mutludur
Meyil verme sola gönül

İSLÂMİ’yi kemirenler
Asırlardır sömürenler
Kanı ile semirenler
Sığıverdi yıla gönül

04 Mayıs 2020