Mecnun`du Çocuk Şiiri - Oğuz Aydın

MECNUN`DU ÇOCUK
I
Mecnundu çocuk
Leylasını arıyordu buğulu gözlerle gecenin koynunda
Yırtık bir bez parçası kapatıyordu sararan düşlerini
Vazgeçmiyordu çocuk
Kuruyan son fidanın son yaprağında bile Leylasını yaşatıyordu
Gözünden akıttığı damlaları sunuyordu
Kalbindeki güneş kadar sıcak anılarını anlatıyordu
Ve sadece bekliyordu
Yaprak zamanın koynuna bırakmışken kendini
Çocuk son bir kez baktı ona
Gel ne olur gel aşkımın son yaprağı kurumasın dedi içten içe
Son yaprak düşerken dalından
Düşme dedi çocuk
Yaprağın toprakla buluşması
Deprem yaratmıştı çocuğun kalbinde
Geriye kalan yıkık anıların arasında birbirine karışmış duygulardı
Uzaklaştı çocuk oradan ardına bile bakmadan
En son anının peşinden koşuyordu bir umuttu onu aratan

II

Mecnundu çocuk
Sevgiliyi arıyordu gönlünce
Kalbindeki parçaları birleştiriyordu fikrince
Sevgili şah damarından dahi yakındı kendine
Son parçaydı elçi gitti orduda bir sahile

Sahil kıyısında yürüyordu çocuk boylu boyuna
Banklar üstünde yalnızlığın anlamlandırdığı bir fukara
Anlamlı gözlerle bakıyordu çocuğa
Ne gezıyorsun dedí gecenin bir yarısı orduda
Cevap verdi çocuk
Kaybettiklerimi arıyorum gecenin karanlığında
Ve geceyi ısıttı kalbindeki anılarla
Sessiz sakin ve aldırmaksızın yürüdü deniz dalgalarıyla
Çocuk uzaklaştıkça gecenin anlamı kayboluyodu
Gün ağarıyor ufuğa şarabın kızıllığı vuruyordu
Ve gök yüzünde belli belirsiz bir resim oluşuyordu
Şarabın kızıllığı fukarayı andırıyordu
Deniz dalgaları martı çığlıkları ve rüzgarın uğultusu
Mecnun’du Çocuk Mecnun diyordu
Koşarak geriye döndü fukaranın yanına
Bank boştu gün doğmakta ve sesizlik bozulmaktaydı
Günün kızllığında şarap testisi kırıldı
Cocuğun kalbine nakış olup şu sözler yazıldı:
Mecnun oldum alemi gezdim
Leylası yanında birtek Mecnun bile görmedim…

OĞUZ AYDIN
Tarih: 14/11/2009