Babamın ölmesinden de sıkıldım, Babamı her gün öldürmekten de.
Babamı öldürdüğüm her gün; onu öldürdüğüm yerleri öpmekten de sıkıldım.
Fakat her öptüğüm yerde annemi görmekten hiç sıkılmadım.
Annem Leyla;
Leyla her akşam ezanından önce bir baba doğurur kulağıma.
Annem kardeşimi, en az bizim kadar evde doğurdu.
Velev ki doğmuş çocuk ben;
Ebe'yi almaya gittim sarı dolmuşla.
Ebe'yi bilmedim, küfür edildi, öyle güldüm ki; gül diye ektiler annemin bahçesine.
Ebe, o gece "Ölme!" dedi anneme.
Annem, ölmedi o gece.
Annem Leyla; bir baba doğurdu o geceye.
Ben onikiden önce babamı öldürüp, azık ettim yarına doğmamış anneme.
Leyla; annem.
Leyla her hikayede olduğu gibi Mecnun'a masuk değildi. Zira Mecnun'un sahih adı Kays idi.
Mecnun'u, arapça "deli" dediler, ben Mecnun oldum Leyla'ya.
Annem, Leyla.
Aşıktı bana, bazı zamanlar kardeşime aşık olur, lakin eksiltmez; bize yeşerirdi sol memesinin altı, yeterdi.
Leyla insan, ben insan'oğlu.
Leyla gök, ben yüzü Leyla'nın.
Gökyüzü Leyla'nın.
Gök, yüzünden kırılmış Leyla'ya niyet.
Leyla gülümsedi bir buluta, güneş açar nihayet.
Leyla yoksa yüzümde, gök'yüzüm sefalet.
Ben kalırsam Leyla'sız, Mecnun'um; Rabb, acizim affet...
Onur Ömür ÇağlarKayıt Tarihi : 26.6.2017 05:24:00
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Aylarca olsun diye cebimde gezdirdiğim, mayalansın diye zibilyon mevzuata girdiğim şiir. Ol dedi, oldu.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!