Mecnun Şiiri - Muhammed Şehid Kiraz

Leyla’nın aşkında yok olurken alınan hazdı Mecnun olmak,
Yok oluş ile başlayan gönül yolculuğuydu.
Marifet suyunda kanat çırpan serçe mutluluğuydu;
Bazen de Sevgiliyi görmeyen gözlerden akan gözyaşlarıydı,
Sevgiliye uzanan…

Hacetler kapısına atılan adımlardı, çöldeki çaresiz ilerleyiş;
Cehennem sıcağının yakıcılığındaki serin merhemdi,
Fırtınalı gönlündeki sevgilinin sırrı.
Şüphe bulunmayan zihninin bedendeki sarhoşluğuydu,
Adı Aşk olan…

Leyla’nın zatı değildi güzel olan, Kudretiydi.
Mecnun’u titreten kudretiydi, yalnızlık anlarında;
Sevgiyi doğuran korku sancısıydı, ayrılık vakitleri.
Buluşma anıydı, Ay’a temaşayla geçen dakikalar,
Gökyüzündeki kavuşma…

Leyla’nın ismiydi Mecnun’u tutsak eden.
Zikrederdi, sayıklardı kum fırtınalarının sertliğinde;
İsmini yazardı, geçip karşısına saatlerce bakardı.
Ruhu Aşkla doymuştu, gözleri şehadete kavuşmuştu.
Aşk’a Mecnun olmuştu.