Mecnun Şiiri - Birgül Polat1

ah hiçbir adımda bulamadığım mecnun..
senin hayalin sana leyla etti beni..
güzellik bahçesinin en virane çiçeği
gecenin düşüne kasteden şu sefil cümlelerimle
zevce kılamazsın beni bu muhacir zambağa..
İki kirpiğinin arasında tut bizi
-ki bu rüya ancak uykulara yakışır
ve vuslat ona..odur işte kimliği aşikar
sayıklarken bile ayakları kaymayan
Rabbe inanır gibi aşka inanan
odur mecnun..o, mecnundur..
her çağda mecnun...namından habersiz sevda bilgesi..
iki kirpiğimin arasındaki..
lakin muhaliftir mecnuna aşkın öğrettikleri..
der ki: senin sevdiklerin darmadağın bir kent
mirasçısı değil mirasyedileridir bu tahtın
ah mecnun..mecnunum..
sevdalı rüyalarda kaypak ayaklı,
huri isimleri sayıklayan yarin koynunda
bir alay sözde mecnun yaşatmakta namını
ne mutlu ki yoksun..ne yazık ki varım
benim o benim..dağınık bir kentin sözde leylası..
ayrılık her çarptığında burnumun direğine
itibarsız bir suçlu kıvamında
koşup arkana saklanan....
o omuzbaşların keşke benden sual edilse..
ne vakit sığınsam kırıklığını alır hayallerimin,
taze deniz kokardı...
kuşluk vakti teknesinin terkisini kıblesi bilen
kederi ağlara takılı ve her vakit babacan
canda müşfik ama fırtınada küheylan
bir denizci kokardı...
omuzbaşların.. taze deniz kokardı..
ne bu çileden çıkmış şehir..ne bu tembel azrail
ne bu nefretin gücü ve düşmanca ayrılıklar
sen, yokluğunda ve ben bu yokla varın içinde,
elbette haklarından geliriz..
biliyorum mecnunum..iki kirpiğimin arasına kurdun tahtını
kimse bilmemekte henüz lakin,
sen ve ben kıyametin son alametiyiz..
mecnun..mecnunum..
gökten inen İsa gibi yeniden döneceksin