MEÇHULE GİDEN MEKTUp-6-

Hayata dair ne varsa adına münhasırdır ey meçhul bugün. Aldığım nefes, içtiğim su sen olmazsan meçhul… her solukta seni içerlemek, her yudumda seni bulmak gönlümün son arzusu şuan. Sensiz ne soluduğum havada oksijen ne de içtiğim suda bir tat var. Yaşamak sensizken anlamını yitirmişse ve sensizlik hapsetmişse gönlümü demir parmaklıklar misali bitmez tükenmez yolların ardına günler azaptır, saatler pranga, dakikalar darağacı.

Gözlerim her an seni arıyorsa tüm bakışlarda, kulağımda her an tatlı sesini duyar gibi oluyorsam tüm haykırışlarda ve hep yolunu gözlüyorsa bakışlarım geleceğin ümidiyle işte budur sensiz adeta meçhule dönmüş hayata bağlayan beni. İşte bunun adı ……’dır. Bazen noktalar anlatır her şeyi.

Üç Ocak gecesi buz gibi havada üşümüyorsam ve meçhul hayata sımsıkı sarılıyorsam içimde bir yerde sakladığım sensin tek sebebi. Kalbimin sönmeyen ateşisin sen. Vücudumun yaşam kaynağısın, damarlarımda akan kan…

Sokak lambalarının yanmadığı bir gecede yürüyorsam yapayalnız ve korkmuyorsam yine sensin ey meçhul tek sebebi. Çünkü sen her an yanımdasın yokluğunla. Kapkara bir gece yarısı yürüdüğüm aydınlıksın sen… hiç ulaşamasam da.

Gittin… Yokluğundan başka bir şey bırakmadan çekip gittin. Bir elinde bavul bir elinde kuru bir gül hasret kokan, hatıralarla bezenmiş… Açtın mesafeleri ardına bile bakmadan. Ey güzel İstanbul; sendedir şimdi meçhul sevgili. Senin kadar güzel senin kadar narin… Bir seni sevmiştim İstanbul uzaktan bir de yâri. Şimdi uzaklar oldu bana sevgili…

Hayatı dahi meçhule hapsettin giderken
Nasıl olur unuturum ey yâr o hapiste seni severken! ?