Meçhul Sevgilim Şiiri - Orhan Kaya 2

Seni hafızama gömmüşüm,
Beynimin derinliklerine,
Düşüncelerimde parlayan bir ışıksın,
Asla sönmeyen,
Yüreğimde yanan ateşsin,
Asla küllenmeyen,
Damarlarımda dolaşan kansın,
Bana hayat veren,
Bütün bedenimi sımsıkı saran,
Ve asla tenime dokunmayan,
Meçhul sevgilim...

Yatağıma her uzanışımda,
O gülüşünü,o sevecenliğini,
O güzelliğini,
Leonardo Da Vinci’nin,
İnceliğiyle çizerim beynime,
Her an dokunacakmışım gibi,
bana yakın.
Ve hiç ulaşamayacağım kadar,
benden uzaksın.
Yıllarca düşüncelerimde yaşattığım,
Ve hiç ulaşamadığım,
Meçhul sevgilim...

Rüzgâr misalisin,
Hep hissediyorum,
Fakat bir türlü avuçlarımda,
Tutamıyorum ben seni,
Güneş misalisin ısınıyorum,
Fakat bir türlü kollarıma,
Saramıyorum ben seni,
Güvercin misalisin göklerde süzülen,
Fakat bir türlü kafesime,
Koyamıyorum ben seni.
Bütün benliğimi varlığıyla saran,
Ve hiç var olmayan,
Meçhul sevgilim...

Kalbimden bir parçasın,
Kırılmasın diye üzülmüyorum.
Gözümde bir damlasın,
Dökülmesin diye ağlamıyorum.
Hayatımın yıllarısın,
Yaşlanmasın diye yaşamıyorum,
Bedenimde ruhumsun,
Asla sensiz olamıyorum.
Bütün varlığıma taht kuran,
Ve tahtına hiç oturmayan,
Meçhul sevgilim...

Doğa bütün güzelliğiyle canlansa,
Kalbimdeki sana ulaşabilir mi?
Rüzgâr alabildiğince esse,
Yüreğimdeki hasretini söndürebilir mi?
Dört bir yanım çiçeklerle dolsa,
Teninin kokusuna erişebilir mi?
Güneş alabildiğince yansısa,
Gözlerindeki parıltıya hükmedebilir mi?
Bütün güzellikleri kendinde toplayan,
Ve bana tattırmayan,
Meçhul sevgilim...

Hayalinle yaşamak,rüyalarda görmek,
Yetmiyor bana.
Dokunmak istiyorum tenine,
Okşamak saçlarını,
Tutmak istiyorum ellerini,
Yürümek sahillerde.
Yaşamak istiyorum seninle,
Kalan her saniyemi.
Hayaller,düşler,rüyalar yetmiyor bana,
Gerçek yaşamınla dön bana,
Meçhul sevgilim...